મને દેખાય છે,હું જોઈ શકું છું,
મને જોવું ગમે છે,મારો અહમ પોષાય છે.
મારો જીવ દેહ છોડે છે અને,મારા પતિ દુઃખથી વ્યાકુળ,
બેય દીકરીઓ વિલાપ કરે,’મારું ઘર’ એક ‘મકાન’ બને.
બધાં ભાઈ-ભાંડુને ફોનો થાય,સહુ અધ્ધર શ્વાસે દોડે,
મારા ઉપર અપાર પ્રેમ તેથી,કોણ ? કોણે ? આશ્વાસન આપે?!
મારા મિત્રો,પડોસી,સ્વજનો,સહુ સમાચાર જાણી થાય દુઃખી,
લોકો સહુ થાય એકઠાં,અનેસહુના ઘરમાં પડે છે સોપો.
મને યાદ છે ત્યાં સુધી,મેં કોઈને દુભવ્યા નથી,
છતાં કોઈને મનદુઃખ હોય તો,માફ કરે મને પ્રેમથી.
બને ત્યાં સુધી તો મદદ કરી છે,મીઠાં સહુ સંબંધ રહ્યા છે,
કદી કોઈને કડવા શબ્દો,યાદ નથી ક્યારેય કહ્યા છે ?!
મારા પતિની આસપાસ સહુ,
મિત્રો સ્વજનો વિટળાયા છે.પુત્રીઓના પણ ચહેરા જુઓ.
દુઃખથી કેવા કરમાયા છે?આજે મારું ‘બેસણું’કહો કે ‘ઉઠમણું’,
ભરાઈ ગયું આ ઘર આગણું,મિત્રો-સ્વજનો સહુ ભેગા થયા છે,
એ સહુને મેં ખુબ જ ચાહ્યા છે.મને ‘જવું’ ગમતું તો નથી જ,
આ ‘સંસાર’,આવા સહુ ‘મારાં’,પણ ‘જંતર’ વાગે ત્યારે જાવું પડે ભાઈ!
હવે અફસોસ કેવો ને કેવા ધખારા!
પણ,આભાર! સહુ પોતીકાનો,અને પ્રણામ મારા ઈશ્વરને !
આ જીવન નો નિચોડ એજ કે,મારો જનમ એળે ન ગયો !